درد دل باشما

 سلام 

اول از همه بگذارید که شعری که در پادگان گفتم برایتان بر روی 

 وبلاگ بگذارم وشما هم با خواندن وارسال نظر من را خوشحال کنید

نوشتم با صدائی از برگ انگور

شدم سرباز گشتم از وطن دور

بسوزد انکه سربازی بنا کرد

جفا بر ما نکرد بر دختران کرد

نگو شیروان بگو دروازه غم

نگهبانی زیادو مرخصیش کم

به خود گفتم که این طبل نظام است

دو سال شخصی گری بر من حرام است

اه به صف کردن .تراشیدن سرم را

لباس سربازی کردن تنم را

لباس سربازان فانسخه داره

دل سرباز همیشه غصه داره

گروهبانان مرا بیچاره کردن

لباس شخصیم را پاره کردن

بمیرد انکه غربت را بنا کرد

دلان مادران را چشم به راه کرد

چرا مادر مرا 20 ساله کردی

میون پادگان اواره کردی

زوقتی خورم من سیب زمینی

شدم سرباز نیروی زمینی

الهی شیروان که خاکت شور زار است

غذای پادگانت زهر مار است

خیال کردم که سربازی دو سال است

ندونستم که عمر یه جون است

خوب اینم شعر ولی جون مادرت نظر بده

حال سر صبح از خواب بیدار شدم وعقلم به جائی خطور نمیده

که چه چیزی برای شما در وبلاگ بنویسم فقط رو حسابی که به شماعلاقه داشتم

از خواب بیدار شدم تا کمی درددل کنم چون شاید تا ۲۰ روز دیگر نباشم

بگذراید باز هم کمی حرف دل بنویسم

بگذارید که از عشق و از جامعه عاشقی بنویسم

بگذارید از مردو از نامرد بنویسم

کاش می شد قلب اونیکه دوست داشتی بدست بیاری کاش تموم دوستی ها تو یه خنده خلاصه نمی شد تا الان باعث بشه از من جدا باشی اصلا این جوری بگم کاش به کسی که دوسش داری بتونی بهش بگی دوست دارم لازم نباشه بشینی تا که اون بیاد از جلوت رد بشه یه خنده کنه تو رو دیونه کنه بد براحتی بزاره بره

وندونه با دل تو چی کرده فقط بدونه یه خنده برا رفاقت ها بسه

اگه کمی به من فکر کرده بودی دیگه الان لازم نبود تو یه جا باشی من جای دیگر

نمی دونم دیگه چی بگم بیشتر از این گفتن حرمتش و میاره پائین

بیشتر گفتن امکان داره خاطرات خوش رو هم از بین ببره

کاش قلبت مرا درک می کرد

خنده ای از ته دل به من هدیه نمی کرد

کاش هیچ وقت خنده بر من تو نمی کردی

دل دیوانه را عاشق نمی کردی

کنم گریه برایت"" که شاید بیرون رود مهرت زقلبم

ولی بازم تو دریادم:: نمی اید کمی خوابم

   خیانت در عشق قشنگ نگاه کن به عکس

 کاش از اول یا خنده نمی کردی ویا یه دل نه صد دل من را عاشق نمی کردی

وولش غربت وتنهائی بد دردی که من کشیدم و زمن از ان دگر مپرس

من تمام حرفای دل رو به صورت شعری در می اورم حالا شاید

وزن وقیدوقافیه نداشته باشه ولی حرفه دل ومی گن هر چه از دل برون اید خوش اید

این شعر تقدیم به بی کس های عاشق

حرف قشنگی بود نه بی کس های عاشق

در این ظلمت شب که یاور نداری

در این دنیا که امیدی نداری

دلت و باید به چی خوش بکنی

پیش کی؟ اون به کی هدیه کنی

روزا رو باید یه جوری شب کنی

دلت به چه بهونه سر گرم بکنی

برای سبک شدن دل پر خونت باید

اشگت و از ته دل به کی هدیه کنی

                  جون هر کی دوست داری نظر بده حداقل ما امیدوار باشیم